Ruhumun Kara Kutusu

   Tüm arkadaşlarım uzakta, mezun oldum ama işsizim, tüm kapılar suratıma kapanıyor. konuşma ihtiyacı hissedip, konuştuğun insanların sahteliğinden tiksinip bir kere daha içime kapanıyorum ve inanılmaz bir hızla herkesi kendimden uzaklaştırıyorum. 

   Dram filmleriyle ve sık sık yenilemek zorunda olduğum ince kalitesiz peçeteliklerimle samimi oldum, misafirlerden nefret ediyorum, daha çok gülmek zorunda bırakıyorlar beni. Gerzek bir telefon sapığı yüzünden oturup ağladım, numaraları engellemek çok sonra geldi aklıma.

   Yemekler çok çekici geliyor, bir de sivilceler birden beni pek sever oldular.

   Sarı kupamın içinde doldurup içmeyi unuttuğum sular artık masamda ki süsler gibiler, bir de içerisinde galata kulesi olan kar küremi izlemek yeni alışkanlıklarım arasında. 

   Minyatür bir atlı karıncam da var, hani şu çevirip bıraktığınızda kendi kendine dönüp müzik çalanlardan, kırmızı yeşil çizgilerini izleyip müzik durunca yeniden çeviriyorum, bazen bir saati buluyor bu döngü. Doğum günümde en yakın arkadaşım hediye etmişti. O yüzden seviyorum bu kadar sanırım.

   Televizyonun bu kadar boş olması da bana bir komplo olabilir. Mecburi bir kaç iş için kısa süreli gezintileri saymazsak iki haftadan fazla oldu dışarı çıkmayalı. İyi oldu bir yerde tabi, okumak isteyip ertelediğim bir sürü kitap bitti şimdiden. 

neyse gidip Mabel Matiz dinleyeyim biraz.

x

KerBELA

Hz. Hüseyin (R.A.) ve yakınlarının Kerbelâ çöllerinde susuz şehîd edilmelerinden sonra zalim Yezid’in zalim ordusu, geride kalan kadın ve çocukları toplayarak Kûfe şehrine götürürler, İmam Hazretlerini ısrarla çağıran ve yardım sözü veren kalleş Kûfeliler ise, bu hazin manzara karşısında ağlamaya başlarlar. İmam Hüseyin (R.A.)’in kız kardeşi ve Hz. Ali’nin (K.V.) kızı Zeyneb (R.A.) bu ikiyüzlü insanların tavrından iğrenir ve şu tarihî konuşmayı yapar:

“Ey Küfe halkı! Ey hileci ve hıyanetkâr halk! Sizi gidi günahkârlar!... Şimdi ağlıyorsunuz ha? ALLAH göz yaşlarınızı asla dindirmesin! Gözlerinizden yaş hiç eksik olmasın! Şulelerinizin feryadı asla dinmesin! Kalpleriniz acı ve keder içinde yansın!
Ne sizin andlaşmalarınıza bir değer verilir, ne de sözlerinize itibâr edilir. Lâftan, öğünmekten, gösterişten, cariyeler gibi dalkavukluk yapmaktan ve düşmanla gizli işbirliği yapmaktan başka neyiniz var sizin? Bilin ki, siz şirretsiniz! karaktersiz ve alçaksınız!
Simdi kardeşim ve bizler için mi ağlıyorsunuz? Onun için mi hazin ve acıklı çığlıklarınız göğe yükseliyor? Evet VALLAHi, ağlayın da ağlayın! Çünkü siz ancak ağlamaya layıksınız. Sizinki öyle bir utanç ve alçaklık ki, hiçbir suyla yıkanmaz!
Siz zamanın İmamının katline ortak, en azından seyirci kalma alçaklığını içinize sindirdiniz. Onun mübarek kanının pıhtıları hâlâ ellerinizde ve siz onları aslâ aslâ temizleyemeyeceksiniz!” (alıntıdır)

Zaman Tüneli

“Geçmisini bilmeyen gelecegine yön veremez.”diye baslarız ya tarih derslerimize. Tarih önemlidir ya güyaa! Önemli olan başka bir sey daha var aslında; bir milletin tarihinin savaslardan, antlasmalardan, zaferlerden ibaret olmadığı... Tarih bizlere tüm bunların yanı sıra bir yaşam bicimi, bir değerler bütünü, bir kültür mirası devreder. Tarihini bilmek demek aynı zamanda bunları da bilmek olmalıdır. “Nerde o eski sevdalar!”, “Nerde o eski bayramlar!”, “Nerde o eski dostluklar!” sorularının etrafımızda kol gezmesinin sebebi de budur, mantık hatalarıyla donatılmış yeşil çam filmlerini hala yüzünüzde şapşal bir gülümsemeyle izlememizin sebebi de… “Geri Kafalı” sözünün bir hakaret sayılmasıyla basladı yozlasma. Degerlerine baglı kalmak demode, anne-babadan ögrenilenler(!) kulak ardı oluverdi. Bir ömürlük tecrübeyle süslenmiş büyüklerin öğütleri sıkıntı kaynağı olup çıkmıştı bir anda bizler için. Evden kurtulmak için can atan çocuklar, akrabalarını tanımayan gençler, saflığı aptallıktan ayırd edemeyen nesiller türedi. Sevdiğinin gözlerinin içine bakmayı edepsizlik sayan, kapısının önünden geçerken görmüş olmayı tarif edilemez bir hediye gibi tüm gün, tüm gece kıpır kıpır yüreciğinde taşıyan delikanlılarımız, genç kızlarımız gitti, şehveti aşk sanan, yozlasmıs kültürlerine mediniyet diyen insanlar beliriverdi. “Bir kere sevilir.”sözü manasız, artık moda “kimse vazgeçilmez değildir.” Üniversite kantinlerinde son okuduğu kitapları tartışan, ülkenin geleceği için elinden geleni yapmaktan geri durmayacak insanlar gitti, eline kitap almamış, düşünmeye hiç zahmet etmemiş, konferanslar yerine boş lakırdıları, ama her zaman, tercih etmiş, fakat herşeyden haberdar ve herşey hakkında fikri olan filozofoslar önce düşünmeyi, sonra geleceğe dair umutları katletti. Kim demiş evrim diye birşeyin olmadığını. Darvin’in söylediği gibi olmasa da bir evrim muhakkak var, olmalı. Aksi takdirde bu denli kötüye gidişin, bu denli rahat kabul edilebilirliğinin başka bir açıklaması olamaz. Son olarak “Ne zaman tüneliymiş bee!”…

İSİMSİZLER

Çok mu aptalım ya da şaşkoloz ya da ne dersen işte... Anlamıyorum dönüp duran dolaplardan türlü çeşit renkler almış, içi boş kafalardan, savaşınızdan da anlamıyorum bir şey mesela... Ağaçlar güzel evet, bir de ağaçları görmek isteyen miniklerin alacağı nefese talip zalimler var ama! Onlar ağaçları göremedi de sen de onları görmez değil misin? Sen şimdi demokrasi mi diyeceksin, özgürlük deyip, özgür olmak isteyenin imanını gevreteceksin, maaşım az da dersin kesin, onu bunu boşver bu sene tatile nereye gideceksin? Esma mıdır nedir şehit olmuş gariban, neydi bir de adı, yok sen hatırlamazsın, doğrusu bende bilmem ya, isimsiz şehitler yurdu oldu dünya, buna da artık bişey dersin? İslamı yontup kendine göre şekillendirdin, üzerine bir de kimseleri beğenmedin, ölen kardeşinin adını bile merak etmedin, öldüğünde fatiha bilen herkes dünyadan silinmesin! Bari bir gece ara ver derin uykuna, aç elini semaya, talebini ettin mi ki, soruyorsun neden zulüm dinmedi hala?

KPSS

Bugün kaç baba iki çocuğunu ve kendini öldürdü.. Bugün dünyanın türlü yerlerinde kim bilir kaç kişi bir kaza kurşununa kurban oldu ya da kaç kıza tecavüz edildi.. Bugün kaç masum kanıtı olmadığı için mahkum edildi.. Bugün kimler ne yeni kararlar aldı, nelerden vazgeçti.. Kimileri ölümün buz gibi yüzüyle burun buruna geldi.. Kimisi yine anlatamadı en sevdiklerine kendisini bir türlü.. Kaç kişi açlıktan kıvrandı da kimseler dönüp bakmadı.. Kaç kişi özlem denen duygunun zehriyle uyuyamadı sabahlara kadar.. Kim bilir kaçta kaçı dünyanın yine uzaklara kaçıp gitmek istedi.. Kaç çocuk herkesi mutlu edecek bir sihirli değneğin hayaliyle daldı derin rüyalara.. Ben şimdi kalkıp kpss mi diyeyim..

melankoli

sardığında vuslat bilmez ayrılıklarım
dört bir yanını hayatımın,
saklayın beni derim en karanlık olanlarına
gecelerin..

İsimsiz

yüreğime çöktüğünde hezimeti ayrılıkların,
gözyaşlarım birer mısra olur şiir dokur.
ve ciğerime sinmiş en terkedilmişi şarkıların,
tam şuramda misketleri çalınmış bir çocuk, onu okur..

ey aşk nedendir bu bana uğramayışların,
herkesi sen hezeyan edersin beni ise sarhoşların,
hoşluğun ellere de bir bana mı nahoşların,
ben aklımla hoş değilim, gönlüm daim seni okur...